آئین مستان

ای خدا من لایق لطف و عطایت نیستم

آگهم من بنده خوبی برایت نیستم

هر سحر از فعل روز خود خجالت می کشم

خوب می دانی که منظور رضایت نیستم

در مسیر نفس خود عمریست درجا می زنم

ظلمت محضم گمان اهل هدایت نیستم

دوری از غفلت مرا سرگرم دنیا کرده است

من دگر دلداده دین و ولایت نیستم

واجبات خویش را کردم شهید مستحب

جز گناه و دردسر چیزی برایت نیستم

چشم بر دست تو دارم ور نه فعالم گواست

شامل عفوت نبودم  آشنایت نیستم

حرمت مهمانی ات را قول و فعل من شکست

ای خدا من زینت مهمان سرایت نیستم

گرچه بیمار گناهم با علی در می زنم

بی علی هرگز خریدار لقایت نیستم

کاروان رفت و غبارش هم نصیب ما نشد

عاقبت راضی ز دستم حضرت زهرا نشد

امسال هم چیدی بساط میهمانی

بال و پرم دادی که گردم آسمانی

منت نهادی در به رویم باز کردی

آغوش بگشودی برای هم زبانی

در هر ضیافت خانه ای که پا نهادم

مانند تو پیدا نکردم میزبانی

از من چه دیدی دعوتم کردی دوباره

باور نمی کردم مرا قابل بدانی

هرگز به روی من نیاوردی که بودم

گفتی همین که آمدی از دوستانی

با یک نگاه کبریایی می توانی

از چهره ام عرض ندامت را بخوانی

نادانی ام شد عذر بدتر از گناهم

آگاه بودم خرج عصیان شد جوانی

تو خواستی تا من نمک گیرت بمانم

تو عهد کردی که برای من بمانی

باعفو خود باید مرا در بر بگیری

آخر کریمی تو،خدایی،مهربانی

من در جوار رحمتت یعنی حسینم

مانند تو باشد حسینت جاودانی

با بردن نام قشنگ حضرت عشق

روزی افطارم بود صاحب زمانی

تا مظهر فیاض "یا رازق" سه ساله است

دیگر چرا غصه برای لقمه نانی

یارب به موی خاک آلود رقیه

حاشا اگر از درگهت ما را برانی

الهى مرا محرم راز كن

در معرفت بر دلم باز كن

دلى ده كه باشد شناساى تو

زبانى كه بستاید آلاى تو

چو با من در اول كرم كرده اى

به فضل خودم محترم كرده اى

در آخر همان كن كه كردى نخست

كه در هر دو حالت امیدم به توست

چو لطفت مرا رایگان آفرید

خردمندیم داد و جان آفرید

هم آخر به لطف خودم دستگیر

به فضلت مرا رایگان در پذیر

چو دانى كه بى زاد و بى توشه ام

هم از خرمن خویش ده خوشه ام

مبر آبم اى آبرویم به تو

امید من و آرزویم به تو

به روى من از كرده ی ناپسند

درى را كه هرگز نبستى مبند

ز رحمت به رویم ز پیشم مران

به قهر از در لطفِ خویشم مران

كه برگیردم گر توام بفكنى

كه بپذیردم گر توام رد كنى؟

مخوف است راهم دلیلى فرست

گذر آتش آمد خلیلى فرست

اگر دوزخ این ناسزا را جزاست

تو آن كن كه از رحمت تو سزاست

من ار بى رهم از لئیمىِّ خویش

تو مگذار راه كریمىِّ خویش

خط عفو دركش خطاى مرا

ببخش از كرم كرده هاى مرا

مدر پرده من كه بى پرده ام

به رویم میار آن چه من كرده ام

به آب كرم دفترم را بشوى

مریز این سیه نامه را آبرو

اگر من گنه كارم اى كردگار

تو آمرزگارى و پروردگار

سراپاى من گر چه آلایش است

امیدم ز عفو تو، بخشایش است

الهی سینه ای ده آتش افروز

در آن سینه دلی وآن دل همه سوز

هر آن دل را که سوزی نیست دل نیست

دل افسرده غیر از آب و گل نیست

دلم پر شعله گردان سینه پر دود

زبانم را به گفتن آتش آلود

کرامت کن درونی درد پرورد

دلی در وی درون درد و برون درد

دلم را داغ عشقی بر جبین نه

زبانم را بیانی آتشین ده

سخن کز سوز دل تابی ندارد

چکد گر آب از او آبی ندارد

دلی افسرده دارم سخت بی نور

چراغی زو به غایت روشنی دور

بده گرمی دل افسرده ام را

فروزان کن چراغ مرده ام را

ندارد راه لطفم روشنایی

ز لطفت پرتوئی دارم گدائی

اگر لطف تو نبود پرتو انداز

کجا فکر و کجا گنجینه راز

ز گنج راز در هر گنج سینه

نهاده خازن تو صد دفینه

ولی لطف تو گر نبود به هر رنج

پشیزی کس نیابد ز آن همه گنج

چو در هر گنج صد گنجینه داری

نمی خواهم که نومیدی گذاری

به راه این امید پیچ در پیچ

مرا لطف تو می یابد دگر هیچ

توبه از جرم وخطا،حال سحر می خواهد

خلوت نیمه ی شب اشك بصر می خواهد

وادی طور همین هیئت هر هفته ی ماست

دیدن نور خدا اهل نظر می خواهد

سختی گردنه ی عشق زمینت نزند

راه پر پیچ وخمش مرد سفر می خواهد

صرف این سینه زدن ها به مقامی نرسیم

محرم راز شدن دیده ی تر می خواهد

جهت بخشش هر سینه زنی حضرت حق

محشر از مادر سادات نظر می خواهد

عمل زینب كبری به همه ثابت كرد

سر شكستن ز غم دوست جگر می خواهد

سر عباس به نی پند ظریفی دارد

غیر خورشید،سماوات قمر می خواهد

تو بخشنده هر گناهى الهى

به جز تو نباشد پناهى الهى

به این بنده ناتوانت كمك كن

كه ابلیس دارد سپاهى الهى

زیك عمر عصیان، نشانى نماند

زرحمت كنى، گر نگاهى الهى

به نیكى مبدل نمایى بدى را

چه خواهى ببخشى گناهى الهى

چو رحم تو سبقت زقهر تو گیرد

در آن دم چه كوهى چه كاهى الهى

ولى هر كه با مرتضى آشنا نیست

ندارد به عفو تو راهى الهى

به باغ ولایش به رسم گدایان

منم ره نشین چون گیاهى الهى

به قلب «حسان» مهر جانبخش او را

فزون كن دمادم، الهى، الهى